Written by มีเศรษฐีคนหนึ่งชื่อคุณประเสริฐ เขาเป็นเจ้าของธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ขนาดใหญ่ที่มีตึกระฟ้าทั่วเมือง คุณประเสริฐเป็นคนเย็นชา ไม่เคยยิ้มให้ใคร และไม่ชอบเสียเวลากับเรื่องไร้สาระ ทุกวันเขาจะนั่งรถเบนซ์คันหรูออกจากคฤหาสน์สุดอลังการเพื่อไปทำงาน โดยมีคนขับรถประจำตัวชื่อสมชาย
ทุกเช้า คุณประเสริฐจะต้องผ่านสี่แยกใหญ่ใจกลางเมือง และที่มุมถนนนั้นมีขอทานคนหนึ่งนั่งอยู่ เขาเป็นชายชราผมขาวโพลน ใส่เสื้อผ้าขาดๆ และถือกระป๋องเล็กๆ สำหรับรับเงินบริจาค คุณประเสริฐรู้สึกรำคาญทุกครั้งที่เห็นคนขอทานคนนี้ และมักจะบ่นกับสมชายว่า “ทำไมตำรวจไม่จับคนพวกนี้ไปไว้ที่อื่นนะ มาทำให้เมืองสกปรก”
วันหนึ่ง ขณะที่รถของคุณประเสริฐจอดติดไฟแดงตรงสี่แยกนั้น ขอทานชราเดินมาเคาะกระจกรถของเขา คุณประเสริฐรู้สึกเดือดดาลมาก เขาสั่งให้สมชายลดกระจกลงและตะโกนใส่ขอทานว่า “ไปให้พ้น! อย่ามาแตะรถฉัน ไม่รู้หรือว่ารถคันนี้ราคาเท่าไหร่!”
ขอทานชราไม่ได้โกรธเคือง เขาเพียงแค่ยิ้มและพูดว่า “คุณประเสริฐ ผมมีข้อเสนอให้คุณ”
คุณประเสริฐตกใจที่ขอทานรู้จักชื่อเขา แต่ก็ยังคงทำหน้าบึ้ง “ข้อเสนออะไร? ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับคนอย่างคุณ”
ขอทานชรายิ้มกว้างขึ้น “ผมจะให้เงินคุณหนึ่งล้านบาท แลกกับเพียงหนึ่งชั่วโมงของเวลาคุณ”
คุณประเสริฐหัวเราะเยาะ “คุณจะเอาเงินล้านมาจากไหน คนขอทาน? อย่ามาตลกไม่ขำ”
“ผมไม่ได้ตลก” ขอทานชราตอบ “คุณยอมรับข้อเสนอไหม? หนึ่งชั่วโมงของคุณแลกกับเงินหนึ่งล้านบาท”
ด้วยความอยากรู้อยากเห็น คุณประเสริฐตัดสินใจตกลง คิดในใจว่าอย่างน้อยก็จะได้ความบันเทิงจากคนบ้าคนหนึ่ง เขาสั่งให้สมชายจอดรถและลงไปพบขอทานที่ริมถนน
“เงินล้านของคุณอยู่ไหน?” คุณประเสริฐถามอย่างเย้ยหยัน
ขอทานชราล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าเสื้อขาดๆ และหยิบสมุดบัญชีธนาคารเล่มหนึ่งออกมา เขาเปิดให้คุณประเสริฐดู ภายในนั้นมียอดเงินฝากกว่าหนึ่งพันล้านบาท
คุณประเสริฐตกตะลึง “นี่มัน… เป็นไปไม่ได้”
“ผมอยากให้คุณมาเดินกับผมหนึ่งชั่วโมง” ขอทานชราพูด “ผมจะเล่าเรื่องราวให้คุณฟัง”
คุณประเสริฐยังคงงงงัน แต่ก็ตัดสินใจเดินตามขอทานชราไป ขอทานพาเขาเดินไปตามตรอกซอกซอยของเมือง ผ่านชุมชนแออัด ผ่านตลาดเก่า และหยุดที่ตึกเก่าแห่งหนึ่ง
“คุณรู้ไหมว่านี่คือที่ไหน?” ขอทานชราถาม
คุณประเสริฐส่ายหน้า
“นี่คือตึกแรกที่คุณซื้อเมื่อสามสิบปีก่อน จากนั้นคุณก็ไล่ทุกคนออกและสร้างคอนโดหรูขึ้นมาแทน”
คุณประเสริฐเริ่มรู้สึกไม่สบายใจ “คุณรู้ได้ยังไง?”
ขอทานชรายิ้ม “เพราะผมเคยอาศัยอยู่ที่นี่ ก่อนที่คุณจะซื้อมันไป”
พวกเขาเดินต่อไปอีกที่หนึ่ง ซึ่งเป็นโรงเรียนเก่าที่ถูกทิ้งร้าง
“โรงเรียนนี้ถูกปิดเพราะคุณซื้อที่ดินเพื่อสร้างห้างสรรพสินค้า แต่เด็กๆ ที่นี่ไม่มีที่เรียนหนังสืออีกเลย”
คุณประเสริฐเริ่มรู้สึกผิด เขาไม่เคยคิดถึงผลกระทบของการกระทำของเขามาก่อน
ในที่สุดพวกเขาก็เดินมาถึงสวนสาธารณะเล็กๆ แห่งหนึ่ง ขอทานชราให้คุณประเสริฐนั่งลงบนม้านั่ง
“ผมจะบอกความจริงให้คุณฟัง” ขอทานชราพูด “ผมไม่ใช่ขอทาน ความจริงแล้ว… ผมเป็นพ่อของคุณ”
คุณประเสริฐตกใจมาก “อะไรนะ? เป็นไปไม่ได้! พ่อของผมเสียชีวิตไปนานแล้ว!”
ขอทานชรายิ้ม “นั่นเป็นเรื่องที่แม่ของคุณบอกคุณ แต่ความจริงคือผมไม่ได้ตาย ผมเพียงแค่หายไป ผมเป็นนักธุรกิจที่ร่ำรวยมาก แต่ผมอยากให้ลูกชายของผมเติบโตขึ้นมาเป็นคนดี มีเมตตา ไม่ใช่คนที่หมกมุ่นกับวัตถุและเงินทอง”
“แต่ดูสิว่าคุณกลายเป็นอะไร…” ขอทานชราถอนหายใจ “คุณกลายเป็นคนเย็นชา ไร้น้ำใจ คิดถึงแต่ตัวเอง”
คุณประเสริฐน้ำตาไหล เขาไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน แต่ในใจลึกๆ เขารู้สึกว่าเป็นความจริง
“ตอนนี้ผมให้โอกาสคุณอีกครั้ง” ขอทานชราพูด “เงินหนึ่งล้านบาทนี้เป็นของคุณ แต่คุณต้องสัญญาว่าจะใช้มันทำสิ่งดีๆ ให้กับผู้อื่น”
คุณประเสริฐน้ำตาไหลพราก เขาโผเข้ากอดชายชราด้วยความปวดร้าวในใจ “ผมสัญญา… พ่อ”
“ดีมาก ลูกชาย” ขอทานชรายิ้ม พร้อมกับมอบเช็คหนึ่งล้านบาทให้กับคุณประเสริฐ “ตอนนี้ผมต้องไปแล้ว”
ขณะที่คุณประเสริฐกำลังเช็ดน้ำตา ขอทานชราก็หายตัวไป เขามองหารอบๆ แต่ไม่พบ
คุณประเสริฐค่อยๆ เดินกลับไปที่รถของเขา สมชายกำลังรออยู่อย่างกังวล
“คุณเป็นอะไรหรือเปล่าครับ?” สมชายถาม “ผมเห็นคุณเดินไปกับขอทานคนนั้น”
คุณประเสริฐเงียบไปครู่หนึ่ง แล้วพูดว่า “ฉันได้พบกับพ่อของฉัน”
แล้วเขาก็ให้สมชายพาไปที่ธนาคาร เมื่อเขายื่นเช็คให้พนักงานธนาคาร พนักงานก็แจ้งกับเขาว่า “ขอโทษค่ะ แต่นี่เป็นเช็คปลอม”
คุณประเสริฐตกใจมาก “อะไรนะ? เป็นไปไม่ได้!”
พนักงานธนาคารยืนยัน “เช็คนี้ไม่มีมูลค่าใดๆ ค่ะ”
คุณประเสริฐรู้สึกทั้งโกรธและเสียใจ เขาถูกหลอก! เขารีบกลับไปที่สี่แยกนั้นเพื่อตามหาขอทานชรา แต่ไม่พบเขาอีกเลย
เมื่อกลับถึงบ้าน คุณประเสริฐพบจดหมายฉบับหนึ่งวางอยู่บนโต๊ะในห้องนั่งเล่นของเขา เขาเปิดอ่านและพบข้อความว่า:
“เรียน คุณประเสริฐ ผมไม่ใช่พ่อของคุณ และเงินล้านนั้นก็ไม่มีจริง แต่สิ่งที่ผมพูดเกี่ยวกับตึกและโรงเรียนนั้นเป็นความจริง คุณได้ทำร้ายชีวิตผู้คนมากมายเพียงเพื่อความร่ำรวยของตัวเอง
วันนี้ผมได้ขโมยสิ่งที่มีค่าที่สุดจากคุณ นั่นคือเวลาหนึ่งชั่วโมงของคุณ และสำหรับคนอย่างคุณ เวลามีค่ามากกว่าเงินทอง
ขอบคุณที่ให้เวลากับคนแก่คนหนึ่ง ขอทานประจำสี่แยก
ปล. ผมขอแนะนำให้คุณตรวจสอบบัญชีธนาคารของคุณด้วยนะครับ”
คุณประเสริฐรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาตรวจสอบบัญชีธนาคาร และพบว่ามีการบริจาคเงินจำนวนหนึ่งล้านบาทจากบัญชีของเขาไปยังมูลนิธิเด็กกำพร้า
เขาโกรธมาก และกำลังจะโทรไปที่ธนาคารเพื่อระงับการโอนเงิน แต่แล้วเขาก็นึกถึงสิ่งที่ได้เห็นในวันนี้ ทั้งตึกเก่า โรงเรียนร้าง และชีวิตที่เขาทำลายไป
เป็นครั้งแรกในรอบหลายปีที่คุณประเสริฐยิ้ม เขาวางโทรศัพท์ลง และคิดในใจว่า “บางทีนี่อาจเป็นการลงทุนที่ดีที่สุดที่ฉันเคยทำก็ได้”
วันต่อมา มีข่าวลือแพร่สะพัดไปทั่วเมืองว่า มหาเศรษฐีคุณประเสริฐกำลังวางแผนสร้างโรงเรียนใหม่และที่อยู่อาศัยราคาถูกสำหรับผู้มีรายได้น้อย และที่สี่แยกใจกลางเมืองนั้น ไม่มีใครเคยเห็นขอทานชราคนนั้นอีกเลย…
มีเพียงคนขับรถของคุณประเสริฐเท่านั้นที่รู้ความจริง… ว่าขอทานคนนั้นไม่เคยมีอยู่จริง และทุกอย่างเป็นเพียงแผนการที่เขาวางไว้เพื่อเปลี่ยนแปลงนายของเขาให้กลับมาเป็นคนดีอีกครั้ง
Discover more from KruJakkrapong 's Blog
Subscribe to get the latest posts sent to your email.