ตอนที่ 1
สาวน้อยวัยเจ็ดขวบชื่อ “น้ำฝน” ยืนส่องมองแม่ผ่านหน้าต่างห้องครัว เห็นแม่ถือจานเปล่าเดินไปหาบ้าน “ป้าพัด” เพื่อนบ้านที่รั้วติดกันและมีรอยยิ้มอบอุ่น
“แม่จ๋า ทำไมต้องไปขอน้ำปลาป้าพัดล่ะคะ บ้านเราก็มีน้ำปลาอ่ะ” น้ำฝนวิ่งไปโอบขาแม่
แม่หยุดก้าวแล้วมองลงมายิ้มให้ลูกสาว “สงสัยใช่มั้ยลูก?”
ตอนที่ 2
“เมื่อปีที่แล้ว ตอนป้าพัดป่วยหนัก ลูกของป้าเขาเรียนอยู่ต่างจังหวัด แม่ไปดูแลพาเข้าโรงพยาบาล ซื้อยา ป้อนข้าว ป้อนน้ำ จนกว่าป้าจะหายดี”
“ป้าแกอายแม่มาก เพราะป้าไม่สามารถตอบแทนได้เท่าไหร่ บ้านป้าฐานะลำบาก อดมื้อ กินมื้อ”
น้ำฝนฟังอย่างตั้งใจ แม่นั่งลงเทียบเธอแล้วเล่าต่อ
ตอนที่ 3
“ตั้งแต่นั้นมา ป้าเคยถือน้ำพริกแกงมาให้แม่ เคยเอาข้าวเหลือมาให้ แต่แม่รู้ว่าป้าเขาอึดอัด เพราะแม่เอาแต่ให้ เขาได้แต่รับอยู่เท่านั้น”
“วันนี้แม่นึกได้ว่าน้ำปลาหมด ก็เลยไปขอป้า ให้เขาได้ช่วยแม่บ้าง เขาจะได้รู้สึกว่าความเป็นเพื่อนบ้านมันเสมอกัน ไม่ได้มีใครเป็นใหญ่เสมอ”
น้ำฝนขมวดคิ้ว “หมายความว่าเวลาเราให้ ต้องให้ใจของเขารับด้วยงั้นเหรอคะ?”
ตอนที่ 4
แม่ยิ้มแล้วจูบผากลูกสาว “เก่งมากลูก เธอเข้าใจแล้ว การเป็นเพื่อนที่ดีคือ ให้กันบ้าง รับกันบ้าง ไม่ให้ใครรู้สึกเป็นหนี้บุญคุณกันไปตลอด”
“นั่นล่ะเหตุผลที่บางครั้งแม่ต้องขอบอกให้ป้าช่วยด้วย เพราะแม่รู้ว่าป้าอยากตอบแทนบุญคุณ แต่เขาไม่รู้จะทำอย่างไร การขอความช่วยเหลือกลับ คือการให้โอกาสเขาได้แสดงน้ำใจต่อเรา”
ตอนที่ 5
หลังจากนั้น น้ำฝนมักเห็นแม่ไปขอยืมน้ำตาล เกลือ หรือเครื่องเทศ จากป้าพัดบ่อยขึ้น และเห็นป้าพัดมีรอยยิ้มสดใสขึ้นเรื่อยๆ เหมือนมีความสุขที่ได้ช่วยเหลือคนอื่นได้
“เดี๋ยวแม่ จังหวะนี้มีแต่เราขอของป้า ป้าจะไม่สงสัยเหรอ?” น้ำฝนถามขึ้นวันหนึ่ง
“ป้ารู้อยู่แล้วลูก แต่เขาก็รู้ว่าแม่ทำเพื่อใจเขา เขายินดีที่ได้เป็นส่วนหนึ่งในชีวิตเราเหมือนที่เราเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตเขา”
ตอนที่ 6
หลายปีต่อมา เมื่อป้าพัดแก่ตัวลง น้ำฝนที่โตเป็นสาววัยรุ่นแล้วก็เข้าใจขึ้น วันหนึ่งป้าพัดป่วยซ้ำ ครั้งนี้แม่ของน้ำฝนป่วยอยู่เหมือนกัน
“คุณแม่คะ หนูไปดูแลป้าพัดได้มั้ย?” น้ำฝนถาม
แม่ยิ้ม “ไปสิลูก แต่จำไว้นะ การดูแลกันต้องให้โอกาสเขาได้ดูแลเรากลับด้วยเขาจะได้ไม่รู้สึกเป็นภาระ”
ตอนสุดท้าย
น้ำฝนไปหาป้าพัดพร้อมกับขอความช่วยเหลือเล็กน้อย ให้ป้าช่วยเย็บกระดุมเสื้อให้ ป้าพัดยิ้มกว้างพร้อมกับทำน้ำซุปไก่ให้น้ำฝนด้วย
“ป้าจ๋า ราวกับว่าเราช่วยกันต่างหากเนาะ” น้ำฝนพูดเล่น
ป้าพัดหัวเราะ “ใช่แล้วลูก มิตรภาพที่ดีคือเรื่องของการให้และรับ ไม่ใช่คนใดคนหนึ่งได้แต่ให้ หรือคนใดคนหนึ่งได้แต่รับ”
วันนั้น น้ำฝนกลับบ้านพร้อมกับความเข้าใจใหม่ ว่าบางครั้งการขอความช่วยเหลือคือการแสดงความเคารพต่อผู้อื่น การให้โอกาสเขาได้ใจดี และการสร้างความสัมพันธ์ที่เท่าเทียมกันอย่างแท้จริง
“ขอบคุณที่สอนหนูนะคะแม่” น้ำฝนกอดแม่แน่น
แม่ลูบหัวลูกสาวเบาๆ
นิทานนี้สอนให้เรารู้ว่า ความเกื้อกูลที่แท้จริงคือการสร้างความสัมพันธ์แบบสองทาง ไม่ใช่แค่การให้เพียงอย่างเดียว การขอความช่วยเหลือเล็กๆ น้อยๆ บางครั้งก็เป็นการแสดงความเคารพและให้เกียรติผู้อื่น ทำให้ทุกคนได้รู้สึกมีค่าในสายตากัน
Discover more from KruJakkrapong 's Blog
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
