Written by ในวันที่เราป่วย เราจะอยากหายจากอาการป่วย โดยที่ไม่อยากได้อะไรเลย
ผมไม่ได้ป่วยมานานมากแล้ว
แต่ครั้งนี้อยู่ๆ ก็มีไอ และเจ็บคอมาซะอย่างงั้น
ซ้ำร้ายไปกว่านั้น แฟนของผมก็มาป่วยช่วงเวลาเดียวกันอีก และป่วยหนักอีกด้วย
เราสองคนต้องลางานเพื่อมาดูแลกันและกัน เมื่อวานผมพาเธอไปหาหมอ ไปโรงพยาบาลแรกเขาก็ไม่รับคนป่วย ไปแห่งที่สองเวลาปิดทำการ แฟนผมถึงขั้นน้ำตาคลอเบ้าเพราะน้อยใจว่า ไปที่ไหนเขาก็ไม่ยอมรักษา
เราก็เลยตัดสินใจไปแผนกฉุกเฉิน แม้ว่าเราจะไม่ได้ป่วยจนต้องหามส่งหรือใส่รถรีเฟอ
แต่นานมากแล้วที่ไม่ได้ป่วย เราก็เลยทำอะไรไม่ค่อยถูก แม้แต่โรงพยาบาลเดินเข้าไปก็ไม่คุ้นเลย เพราะไม่ได้ไปนานแล้ว เขาเปลี่ยนแปลงอะไรเยอะแล้ว สร้างตึกใหม่ๆ ขึ้นมามาก จำได้ว่ามาครั้งล่าสุดน่าจะสัก 4-5 ปีได้มั้ง
สุดท้ายแฟนผมก็ได้รักษาที่นี่ครับ แผนกฉุกเฉิน รพ.ศรีนครินทร์
หลังจากวัดความดันเสร็จก็ได้พบแพทย์เลย แพทย์ให้นอนรอดูอาการ 2 ชั่วโมง หลังจากตรวจปัสสาวะแล้ว ผมนั่งรออยู่ด้านนอก ซึ่งตัวเองก็ป่วยเป็นไข้หวัดด้วยเหมือนกัน แต่อาการไม่ได้หนักมากพอไหว
หลังจาก 2 ชั่วโมงผ่านไป ก็ไปรับยา และกลับบ้าน ระหว่างทางแวะกินข้าวต้ม แฟนผมกินได้น้อยมาก
วันรุ่งขึ้นผมก็ตัดสินใจลางานอีกวันเพื่ออยู่ดูแลเธอ แม้จะอาการดีขึ้นแล้ว แต่ก็ยังไม่วางใจมากนัก เพราะอาการอาจขึ้นๆ ลงๆ เช่น ยังมีอาเจียน และถ่ายเหลวหลายครั้ง จนต้องกินผงเกลือแร่อยู่
นี่แหละครับ วันวาเลนไทน์ปี 61 ของเราสองคน
เป็นวาเลนไทน์ที่ไม่หวาน แต่ออกจะขมยาไปนิดหนึ่ง แต่ก็อย่างว่าแหละครับ
เมื่อวันที่เราป่วย เราก็แค่อยากหายป่วย
ไม่ต้องการอะไรมากไปกว่านี้จริงๆ